Peter Frampton ondertussen 72 zou in 2019 zijn afscheidstournee spelen in Europa. Nu pas in 2022 kan hij deze afwerken. Ondertussen heeft de auto-immuunziekte Inclusion Body Myositis (IBM). IBM is een progressieve spieraandoening die gekenmerkt wordt door spierontstekingen, zwakte en atrofie zich verder gemanifesteerd. Hij moet nu ook zijn optredens zittend afwerken. Wetende dat dit zijn leven op korte termijn zal verarmen blijft hij daar redelijk positief over. Het speelplezier dat er van het podium straalt is dan ook enorm. Zelf zegt hij al een verschil te horen in zijn gitaarspel maar voor de toehoorders is zijn toon en solowerk nogal altijd even imposant als in zijn mijlpaal 'Frampton Comes Alive' uit 1976 dat ons toen van onze stoel blies en we dan ook grijs gedraaid hebben.
Voor dit wonderlijke album was hij lid van Humble Pie en werkte hij o.a. samen met '
Jerry Lee Lewis, Georges Harrison en Harry Nillson. Hierna vertrok hij in 1972 naar America om er 4 albums op te nemen 'Wind of Change' (72), 'Framptons Camel' (73) en 'Something's Happen' (74) en 'Frampton' (75) om dan met zijn live elpee door te breken. Ondertussen zijn hier meer dan 17 miljoen exemplaren van verkocht.
Hij heeft dit succes nooit kunnen evenaren maar bleef een veel gevraagd muzikant en bleef ook platen maken. Momenteel is hij terug zeer actief met in 2019 'All blues' en in 2021 ' Frampton borgets the words' een plaat met allemaal covers waarvan hij de tekstlijn vervangt door zijn subtiel gitaarspel.
In het Koninklijk Circus opende hij met 'Baby (Somethin's Happening)'. De toon was gezet. Na 'Lying' van 'Premonition' uit 1976 was het tijd voor alvast één van mijn favorieten 'Lines on my face' gevolgd door de wereldhit 'Show me the way' met de kenmerkende sound van de talkbox of jappiotube. Wat later een rustpunt met 'Georgia (on my mind)' van zijn 'All Blues' elpee en nog iets later de cover 'Black Hole Sun' van 'Soundgarden. Met 'Baby, I love Your Way' en 'Do you feel like we Do' wordt de set mooi afgesloten. Het zit Peter nog duidelijk in de vingers, goed bij stem met tussendoor mooie anekdotes over het drumstel of hoe een song ontstond, luisteren en anticiperend op het enthousiaste publiek. Het moet goed voelen om voor de laatste keer de warmte van het publiek te ontvangen. Hij grapte zelf dat gezien zijn toestand hij nu niet van het podium kon stappen en dan terugkomen, dus deden ze direct de bisnummers, met 'Four day Creep' een tribune aan Humble Pie en om af te sluiten 'While My Guitar Gentry Weeps' Georges Harrison. Hier werd gemusiceerd door 4 fantastische muzikanten (Adam Lester - Guitar, Rob Arthur - keys, Steve Mackey - Bass en Dan Wojciechowski - drums) die in de duels met Peter zowel gitaar als toetsen alle vrijheid kregen om te eveneens te schitteren. Een memorabel concert met een mooi staartje toen ik van de guitartech één van Peter zijn plectrums kreeg.
Deze tour loopt op zijn einde maar Peter Frampton is in januari één van de gitaristen op Joe Satriani's G4 Experience. Alle info op de website.
コメント