""Het begint met die zwevende rode letters en die elektro-etherische muziek. De intro creëert het surrealistische effect van de sci-fi-moloch van Netflix die voor onze ogen tot leven wordt gebracht als een facsimile op toneelformaat. Maar de grote verrassing van deze prequel op de tv-serie, over middelbare scholieren die de gevaarlijke wereld van Upside Down aanboren, is dat het noch een afgeleide, noch een oefening in imitatie is. Dit is adembenemend theater met zijn eigen boeiende verbeeldingskracht.
Met een origineel verhaal van de Duffer Brothers, Jack Thorne en Kate Trefry bevinden we ons nog steeds in Hawkins, Indiana, waar huisdieren op mysterieuze wijze sterven, maar het begint precies vier decennia vóór de start van de eerste serie in 1983. Schrijver Trefry neemt een flashback uit het vierde seizoen en maakt er een typisch ingewikkeld plot van, hoewel mijn 10-jarige metgezel (de richtlijnen zijn voor 12+) er geen probleem mee had om het te volgen.
De productie heeft hetzelfde gevoel van uitgestrekte mysterie, te beginnen met de verdwijning van een marineschip in oorlogstijd en een laboratoriumexperiment dat de geboorte van de Upside Down verklaart. Er is nog geen Elf, maar Henry Creel (Louis McCartney), de nieuwe jongen in de stad, brengt duistere krachten met zich mee. Hij heeft een vreemde romance met Patty (Ella Karuna Williams) en een sinistere relatie met Dr. Brenner (Patrick Vaill).
Er is snelheid, actie en schaalgrootte, met de ene theaterslag na de andere en een immens vakmanschap in de co-regie van Stephen Daldry en Justin Martin. Een alledaagse realiteit van gangen en toiletten op middelbare scholen verandert in oogverblindende alternatieve werelden. Deze wisselingen gebeuren binnen enkele seconden, waarbij de gothic terugkeert naar het gewone op de behendige set van Miriam Buether. De verbluffende verlichting van Jon Clark wisselt tussen sinister en zonnig, terwijl de personages mee transformeren. Dit heeft een duizelingwekkende verdubbeling, die volwassenen zouden kunnen lezen als een gespleten zelf, terwijl kinderen het alleen maar spannend zullen vinden.
Het is ook echt donker, met sprongen uit horrorfilms en dreigend gegorgel (geweldig geluidsontwerp door Paul Arditti), in contrast met een retro Americana met heldere ogen, gelegd op dikke liedjes.
Ook al kun je het plot niet bijhouden, het wordt ondersteund door serieuze onderzoeken naar de psychopathie van oorlog, giftige erfenis en de zoektocht naar goede ouders en verlossing van slechte ouders. Het raakt ook de angsten van anderen en adolescenten over ‘normaal’ zijn.
Degenen die bekend zijn met de serie 'Stranger Things' zullen de verhaallijnen kunnen achterhalen, maar de productie is niet alleen een slim gezelschapsspel voor fans. Als je er opnieuw naar kijkt, is het nog steeds onweerstaanbaar. Een golf van luie film-naar-podiumaanpassingen heeft onlangs het West End bereikt, maar deze parallelle wereld is een winnaar.""
Een adembenemende opening en daarna een verhaal dat je soms op het puntje van je stoel doet zitten. Het theater vindt zichzelf opnieuw uit en heel veel jongeren komen hier op af. Een aanrader. Speelt momenteel in Londen in het Phoenix Theatre. Alle verder info via de website.
Comments