Yoko Ono (1933) heeft weinig introductie nodig. Kunstenaar, songwriter en zeer zeker als vredesactiviste samen met wijlen haar man John Lennon.
""Het begint met haar stem in een vroeg geluidsstuk: zachtaardig, melodieus, ergens in de jaren zestig de telefoon opnemend – “Hallo. Dit is Yoko.” Vervolgens strijken haar vingers een lucifer aan, die op film geleidelijk oplicht en vervaagt in betoverende slo-mo. Haar linkeroog, verlicht als een zon, staart zonder te knipperen naar je terug vanaf een ander scherm totdat het licht begint te doven, waarna het ooglid zich sluit. Onherleidbaar eenvoudig: het is een voorstelling van een zonsondergang (en misschien meer) in twee perfecte minuten.
Hier zijn de stoffen tassen waarin Ono samen met John Lennon klauterde en zichzelf transformeerde in steeds veranderende sculpturen, die niet langer beoordeeld konden worden op basis van geslacht, gezicht, ras (of wereldwijde bekendheid). Nu kunt u het ook doen. Hier is een wit canvas: voeg kleur toe; hier is er nog een: sla er hard op met spijkers. Breng een kale migrantenboot aan land op een vloedgolf van blauwgeverfde boodschappen van hoop. Hang je wensen aan een boom. Kom samen, nu meteen.""
Zeer boeiende tentoonstelling die je geest ook direct creatief prikkelt. Heel direct uitnodigend om op haar wensen nagels te slaan, te tekenen, boodschappen achterlatend, te schaken of haar muziek te beluisteren. Een aanrader en nog te zien tot 1 september. Alle info op de site van Tate Modern.
Comments